Geef de roddel dé genadeslag

Terwijl ik het vierde zoetje in mijn kopje koffie werp,
ontwaar ik de schittering op het dak van de overburen.
De telelens werd gericht... Ik roer wat langer dan nodig
en overdenk mijn tactiek. Pak mijn kopje op en hef het
opzichtig voor het raam. Playback de zin:" Jij ook een
bakkie troost?" en neem een flinke teug. Ik pik het niet
dat er over mij geschreven wórdt! Aandacht is prima,
want dan heeft het publiek je in de gaten, maar dat er
onwaarheden te lezen vallen, is een slechte zaak. 
Ik gebruik geen suiker in de koffie, zelfs geen alternatief.
Dat doe ik heel bewust met een leeg busje... Na drie 
slokken, is het kopje leeg. Mijn hoofd daarentegen niet. 
Vol met verhalen zet ik mij aan het bureau voor het 
kijkraam. Ik neem niets meer waar, hij daarbuiten 
zeker wel, want hij grijpt een pen en schrijfblok om 
na te pennen wat ik wellicht aan het papier toevertrouw. 
Alsof ik diep nadenk, zucht ik eens diep en sta 
besluiteloos op.
De pen gaat neer en ik zet letterlijk de bloemetjes 
buiten... Die geraniums passen mij niet, maar ze bieden
De Buitenwacht minder kijk op mijn tafelblad.
Het zou ook wel opvallen als ik met zulk zonnig weer
de gordijnen dicht zou laten.