Haarlok( tje)

Ik zat in klas 2 of 3 en de schoolfotograaf was er.
Het beste pakkie aan! Een serieuze aangelegenheid.
De foto moest immers mooi zijn, want hij zou niet alleen
ingeplakt worden in een foto-album dat over mijn
jeugd ging, nee de prent zou - in vergroot formaat - op
de schoorsteenmantel prijken bij mijn opa's en oma's !
Ik zette mijn beste beentje voor en wist me in het
speelkwartier te gedragen. Dus niet voetballen of knikkeren!
Een bezweet lichaam, warrige haren, een vieze knie op de broek
of een kreuk in de kraag, van het overhemd - wat je eigenlijk
alleen droeg op zondag of op een feest -zou de pret bederven.
Klasgenootjes kwamen en gingen naar een afgeschermd hoekje
in de grote hal. Ook ik werd opgehaald. Gezien mijn
(W)nbehoorde ik tot één van de laatsten en ik werd door
mijn JUF begeleid. Onderweg werd ik bij de arm gepakt en
haalde zij een kam tevoorschijn. Ik stribbelde
voorzichtig tegen:" Het is ècht niet nodig hoor!"
Het gebeurde toch. Enkele weken later werden de foto's
uitgereikt. In een dichte enveloppe nam ik het mee naar huis.
Hoe zou ik er op staan? Gekleurd dat wel, dat kon toen al!
Uit de reactie van mijn moeder kon ik niets bevroeden.
Toch werd ik bleker als wit, toen ik de foto zag...
de foto zag er goed uit. MAAR NEE! DAT HAAR! Eén plukje
piekte rechtomhoog! Ik heb de foto altijd verafschuwd
en ik kan de pijn en teleurstelling
nog steeds voelen.

——————

Ik heb eens een gedicht gemaakt over de haren en de kapper:

De haardracht
bepaalt vaak
het gezicht
van een persoon.
Aantrekkingskracht
gaat er van uit.
Is het de kleur,
lang of kort,
steil of gekruld?
Maar het is
vooral de lok.