Vreemde gedachte...

Het kan me niet koud genoeg blijven!

Ik zit op mijn werk in de huiskamer van één van de drie verpleegafdelingen.
De huiskamer heeft een doekje gehad en het ruikt er weer lekker fris.
Voor mij een leeg rekje voor de servetten, daarnaast een flinke stapel
papieren servetten met logo. Deze moeten tot een driehoek worden 
gevouwen. Het geeft de eettafel net wat meer cachet. Er is immers 
aandacht besteed. Na enige tijd komt er een revalidant aangeschuifeld.
Hij wankelt nog wat achter zijn rollator, maar voor hem is dit al heel wat,
want tien dagen terug zat hij nog in zijn rolstoel. Bij het raam aangekomen
, kijkt hij naar buiten. Draait zich om naar mij en gaat zitten in een stoel
bij het raam. Hij nipt van de koffie en prijst de dag:" Wat een zonnige dag 

vandaag, ik hoop dat de temperatuur weer wat hoger is dan gisteren!"

Ik kijk op van mijn vouwwerk, ben al halverwege, dus dat schiet op.
"Mijnheer Gerritsen, dat hoop ik ook voor u, want dan kunt u vanmiddag
nog lekker een wandeling in de tuin gaan maken of even op het terras 
gaan zitten." "Toch hoop ik zelf, dat het fris blijft. Zelfs de zon mag 
verdwijnen vandaag!" Mijnheer Gerritsen kijkt me verbaasd aan:
"Hoe dat zo dan?" Ik antwoord adrem: "Onze koelkast ging vannacht 
kapot en alles wat koud moet blijven, staat in de schuur."
We lachten er beiden om. Niet om het leed rondom het gebrek van de
koelkast, maar wel om mijn vreemde houding ten opzichte van het weer.
Wel verklaarbaar overigens, want hoe warmer het vandaag wordt,
hoe meer er weggegooid kan worden.
Nog met een glimlach op zijn gezicht stond de man op, greep
de handvatten van de rollator, ontgrendelde de handremmen en...
hij liep naar het leek, wat rechter op en iets vlugger ook.
Naar de volgende therapie. Ook lachen helpt... *

* gefingeerde naam