Een vorkje meeprikken

Hij leeft al twee jaar buiten. Geen dak boven zijn hoofd 
of muren om zich heen. Hij voelt zich vrij, maar toch...
Geen zekerheid over lessen van dorst of stillen van honger.
Hij trekt al maanden de binnenstad door, dag in dag uit.
Ook nu weer, zondagmorgen. Ontwaakt door de klokken 
die luiden voor allerlei gezindten.
Hij struint het marktplein af, maar vindt niets. De 
schoonmaakploeg is hem voor geweest. Prullenbakken 
helemaal leeg. Dan de straat met wat restaurantjes maar. 
Bij de achterdeuren staat een container met enkele 
dichtgebonden vuilniszakken. Hij trekt ze open en haalt
wat etenswaar naar boven. Proeft van koude pizza, 
gebakken aardappel en wat koud vlees. Ook een aantal 
sinaasappelschillen kluift hij leeg. Op de terrassen ziet 
hij wat vorkjes op de tegels liggen. Hij raapt er één op...
Leeg. De vogels zijn hem voor geweest! Hij steekt het 
vorkje in zijn binnenzak. Straks in de tuinen bij de mensen 
vindt hij vast wel iets wat zijn buik echt vult. Wat pinda's 
geregen aan een draadje, of een voedertafel met nootjes, 
brokjes brood en uitgebakken spekjes. Daar prikt hij ècht 
een vorkje mee! Een roodborstje, twee merels en 
wat mezen, die fladderen om hem heen. Maar hij heeft 
zijn vorkje en dan peutert hij wat pinda's los; hij is te groot
om aan een tak te gaan hangen. Schraapt wat van het 
tafelblad. Eten doe je met bestek, zo is hij opgevoed.